دل را دو ندا به سوی خود فرا می خواند : ندایی از حق و ندایی از باطل.
شرط پذیرش ندای حق این است که حرم دل را از هر چه غیر خداست پاک کنیم
خلوت دل نیست جای صحبت اغیار دیو چو بیرو نرود فرشته در آید حافظ
حق در صورتی وارد می شود که جایی برای شیطان نباشد وگرنه :
غوغا بود دو پادشه اندر ولایتی
اما توجه بیش از حد به امور دنیایی و نفسانی باعث می شود که جایی برای حق باقی نماند
این گونه است که به زبان حق را میخوانیم اما در باطن از حق اثری در وجودمان نمی یابیم
بر زبان تسبیح و در دل گاو و خر این چنین تسبیح کی دارد اثر
نه نمازمان با حضور قلب و توجه است و نه دعایمان با سوز و گداز و توجه باطنی
چرا که خدا خود می فرماید ما در قلب شکسته ایم نه در گردن شکسته بنابراین
بر خدا خورده می گیریم که چرا دعامان مستجاب نمی شود و یا ....
با این وضع در حرم دل جایی برای حضور خدا وجود ندارد و همه امور نفسانی و
دنیایی ضمیر دل را اشغال نموده اند که مجالی برای حضور سبز خدا نمی یابیم .
مولانا در مثنوی به این مساله اشاره دارد و بیان می دارد که آیا هیچ کس بر
کاغذ نوشته می تواند چیزی بنویسد یا در نهالستنی که پر از نهال است و جایی
برای غرس نهال نیست ،نهالی می کارد ناگفته پیداست که این امر امکان پذیر
نیست جز اینکه کاغذی نا نوشته بیابیم و یا زمینی نا کشته ،تا در ان مشغول به
کار شویم قلب آدمی هم به همین صورت است یعنی در آن مملو از امورات
نفسانی است و جایی برای حق وجود ندارد شرطش آن است که دل را از هر
چه غیر خداست خالی نماییم
بر نوشته هیچ بنویسد کسی یا نهاله کارد اندر مغرسی
کاغذی جوید که آن بنوشته نیست تخم کارد موضعی که کشته نیست
تو برادر موضع نا کشته باش کاغذ اسپید نا بنوشته باش
تا مشرّف گردی از« نون والقلم » تا بکارد در تو تخم آن ذوالکرم
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : پنج شنبه 29 دی 1390 | 2:27 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند